مرا سنگدل خطاب کرد،با بی‌ رحمی عشق را از وجودم حذف کرد،در مدت کوتاهی‌ از من در خوابِ شیدایی‌اش دیوی ساخت که هرگز احساس را درک نکرده بود.مرا باز هم با تفکراتِ پوچ رو به رو کرد،باز هم تنهایی‌ام را به رخ کشید بی‌ آن که لحظه‌ای بی‌ اندیشد.هوس را با نامِ مقدسِ عشق معنی‌ کرد،اشگ را خواسته‌اش میدانست چون خواسته‌اش اجابت نشد همه را با چشم خشم دید،به یاد دارم روزی را که اولین برگِ درختِ آرزو افتاد،روزی که باد‌های بی‌ رحمانهٔ ی غرور و هوس وزید و برگ‌ها را تک تک پریشان کرد،امروز نیز بر درختِ آرزوها خشمت را فرود آوردی،آری! خزانِ آرزوهایم را این گونه ساختند.عشقم،مهرم،احساسم،قلمِ من است،قلمم را شکستی پس دلم شکست.

  Ali    

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: